روزی پیرمردی وارد ایستگاه اتوبوس شد.درون دستش زنبیلی پر وسایل بود،دستانش دیگر طاقت زنبیل را نداشتند.همان گاه اتوبوسی آمد.شلوغ بود،جایی برای سوزن انداختن هم نبود،همه به یکدیگر چسبیده بودند و کسی نمیتوانست حرکتی کند.

پیرمرد تا دید اتوبوس جایی برای او ندارد، فکر کرد که بهتراست با اتوبوس بعدی برود،شاید اتوبوس بعدی که به ایستگاه می آمد،یک کف دست جا برای او داشته باشد. چند ثانیه ای گذشت. به احترام پیرمرد،چندین تن پیاده شدند. پیرمرد با هر سختی ِ ممکنی که بود خود را در فضای تنگ اتوبوس جا داد اما تکان های عجیب اتوبوس، گاهی تعادل اورا برهم میریخت ومجبورش میکرد تا محکم تر میله اتوبوس را بگیرد.

یکی از مسافرین تا پیرمرد را دید که توانایی ایستادن را ندارد،از روی صندلی اش بلند شد. پیرمرد با زنبیل سنگین،با هر رنج و سختیی که میشد خود را به صندلیِ خالی رساند و نشست،حالا فشار اندکی تحمل میکرد. دو دستش را به سمت اسمان،که از پشت شیشه اشکار بود گرفت و شکری کرد.

اتوبوس به ایستگاه بعدی رسید.نیمی از مسافرین پیاده شدند. مقداری از وزن اضافی اتوبوس کم شد ومسافرینِ حاضر راحت تر میتوانستند حرکت کنند،اخرین مسافری که قصد سوار شدن داشت،مرد میانسالِ فلجی بود که با کمک دو عصایش حرکت میکرد. وقتی وارد اتوبوس شد هیچکس حتی نگاهی به او نکرد. انگار جوان مردی درآن لحظه دار فانی را وداع گفته بود...

پیرمرد به ارامی زنبیلش را زیر صندلی گذاشت ، برخواست و به سمت ان مرد که به میله ها چسبیده بود رفت. به اصرار، مرد فلج راضی شد که روی صندلی خالیِ پیرمرد بنشیند، مرد فلج وقتی نشست گفت :

ـ دیگر به ایستادن و بی توجهیِ سایرین عادت کرده ام... چرا شما برخواستید؟شما که خودتان به زور میتوانید روی پاهایتان بایستید...

پیرمرد جواب داد :

ـ درست است که پیرمردم و در سن پدرت هستم،اما خدا اندک نیرویی به من داده که بایستم اما شما نمیتوانید روی یک پا بایستید...

پیرمرد در آخر شکری گفت و از اتوبوس خارج شد...

 

 

نویسنده : امیر نمازی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: